Zorunlu cahillik, zihinsel ve varlıksal gelişim seviyesi olarak olabileceğinin en ideal anında olan varlıkları cahil olarak görebilen varlıklarında olması ile onların bu durumu, zorunlu cahillik olarak nitelendirilir ve bu hayatta daha fazla bilgi ve tecrübe edinemeyenlere verilen genel isimdir.

Bu zorunlu cahillik kavramı, anlamı itibarı ile masum ve haklıdır. Bir suçla, onun suç olduğunu bilerek ilgili olmadığı sürece...

Asla bir eksiklik ve alçaklığı simgelemez.

Zamanının ve kendi potansiyelinin olabileceğinin en iyi halinde olmasını tanımlar. 

Mesela, her hangi bir köyde yaşamını geçirmiş yaşlı insanlar, ömrünü çocuklarını büyütmeye adamış ve bilgilerle hiç ilgili olamamış, felsefeyi hiç bilmeyen insanlar, işte bu gibi insanlar zorunlu cahillik yaşamaktadırlar ve buda varlıksal olarak bir seviyedir ve oldukça masumdur, haklıdır.

Başka bir örnekle bir toplumdaki gerçek filozoflara göre diğer insanlar zorunlu cahillik yaşamaktadırlar ve onların bu durumları cahillik tanımı içinde algılanmadan, zorunlu cahillik olarak oldukça masum ve haklı bir durumun algılanmasını sağlayıcı şekilde bir tanımlama olur.

Ve söylemekte gerekirse de, zorunlu cahillik bir zihinsel durumdur ve bu durumu yaşayan insanların işlediği suçlar onları suçsuzluk anlamında masum gösterecek bir konu olarak tanımlanmamalıdır ancak bahsedilen masumiyet, onların anlayışlarındaki ve yetersiz oluşlarındaki doğal halleridir.

Yani bir katilin işlediği cinayet zorunlu cahil olmasına bağlanarak masum gösterilmez...

Bilgi, adenel yaşamındaki bütün zorunlu cahillik yaşayan alanları bu durumlarından çıkarmak için gereken bütün çalışmaları yapar.